یک راه ابراز وجود

به قول رنه دکارت«من فکر میکنم پس هستم.»اما این روزا هر کس می خواد ابراز وجود کنه حرف میزنه تا جایی که این جمله به«من حرف می زنم پس هستم»تغییر پیدا کرده.البته من خودم این جمله رو یه جور دیگه ویرایشش کردم:من هر وقت فکر میکنم حرف میزنم پس اگه حرف نزنم نیستم.(خودم دو بار از روش خوندم تا فهمیدم چی گفتم!) حرف زدن برای آدما(صرف نظر از افراد گنگ)یه چیز فوق العاده پیش پا افتاده ست.تا جایی که خیلی کمند افرادی که قبل از حرف زدن فکر میکنن.اما اگه قرار باشه همه قبل از حرف زدن فکر کنن دیگه حرفی برای گفتن باقی نمیمونه.خود من یه مدت تحت تاثیر جو قبل از هر حرفی فکر میکردم اونم تا اندازه ای خیلی زیاد.یه روز تو مدرسه دبیر شیمی یه سوال ازم پرسید منم با خودم فکر کردم من که جواب سوالو میدونم اونم که باید بدونه پس چرا جواب بدم؟!البته منظورم این نیست که با آدمایی که اول حرف می زنن بعد راجع بهش فکر میکنن موافقم.شاید من زیاده روی کردم.شایدم فکر کردن مثل حرف زدن حدی داره