ایرانشناسی

اینجا جاییه که خانماش بدون توجه به تغییر فصل،همیشه یه جور لباس می پوشند!آدمای موفق اینجا دو دسته اند:خانم های چادری و آقایون ریشو.اینجا آدما رو به خاطر طرز لباس پوشیدنشون،وسایل تو خونشون و اعتقاداتشون تنبیه می کنند(که بیشتر وقتا از نوع تنبیه بدنیه)اما کاری به کار اون کسایی که صدای اذانشون وقت و بی وقت مردمو از خواب بیدار میکنه، ندارند.اینجا نداشتن آشنا تو آموزش پرورش و مخابرات و ثبت احوال یعنی بدبختی به معنای واقعی کلمه.اما معنای خوشبختی خیلی گسترده تر از اینه.اینجا تاخیر ها با یه ببخشید فراموش میشن،گاهی آدم فکر میکنه کی گفته وقت طلاست؟اینجا وقت آهن پاره هم نیست.اینجا رفتار آدم یا باید بر مبنای شرع باشه یا عرف(انسانیت هم حتمن یه چیزی بین این دو تاست!).اینجا آدما از دو حالت خارج نیستن،اونایی که لو میدن و اونایی که لو میرن.اینجا آدما بعد از مرگ عزیز میشن.اینجا کمتر چشمی پیدا میشه که اعماق وجودتو ببینه،اگه هم یکی پیدا بشه دیگران کورش می کنند.فقط نمی دونم با تمام اینا اینجا کسی پیدا میشه که جهنم رو به چشم ندیده باشه؟!